Op zondag 8 december 2024 kwamen we samen in een lint van licht.
Wat een prachtige, emotionele avond is het geworden. We hebben van veel belangstellenden warme en lovende woorden mogen ontvangen, en dat raakt ons diep.

Maar we hebben dit niet alleen gedaan – het was een gezamenlijke inspanning van velen.

Dank aan alle vrijwilligers die hun tijd, energie en hart hebben gegeven.
Dank aan Popkoor Bloom en zangeres/pianiste Julia Rosenhart , die de avond hebben verrijkt met hun prachtige muzikale bijdragen.

Dank aan Jansen Overseas voor het schenken van de bloembollen, waarmee we samen een hart hebben geplant als symbool van liefde en herinnering.
Bedankt ook voor de donaties die wij hebben mogen ontvangen.

Bedankt aan iedereen die aanwezig was, die hielp en die de avond met ons deelde.
Samen hebben we er een onvergetelijke ervaring van gemaakt.

Enkele dagen later, voelden we nog steeds de echo’s van die avond in ons hart. De namen die we fluisterden, de tranen die we lieten, en de warmte van onze gedeelde herinneringen blijven bij ons.

Anneke Beunder begint te vertellen…

Het was een koude, donkere decemberavond, en kleine Vlinder trok haar dikke, wollen sjaal wat strakker om haar hals. Haar adem maakte kleine wolkjes in de ijzige lucht, en haar handen tintelden in haar wanten. Ze liep tussen haar ouders in, haar hand stevig in die van haar moeder geklemd terwijl ze samen richting het crematorium liepen. Vandaag was het Wereldlichtjesavond, een avond waarop mensen overal ter wereld kaarsjes ontsteken om hun kinderen te herdenken die ze moeten missen.

Vlinder was pas negen, maar ze voelde zich vandaag heel groot en klein tegelijk. Groot, omdat ze wist dat het belangrijk was wat ze ging doen. Klein, omdat ze haar broer Bauke zo verschrikkelijk miste.

Bauke was twaalf geweest toen hij stierf, en hoewel het nu al een paar jaar geleden was, voelde het nog steeds alsof hij elk moment weer thuis kon komen. Maar dat deed hij niet. Hij zou nooit meer thuiskomen.

Ze herinnerde zich nog goed hoe alles begon. Bauke was altijd zo avontuurlijk geweest, altijd op pad, altijd nieuwsgierig. Op een dag was hij gewoon ziek geworden. Maandenlang hadden ze gehoopt, dat hij beter zou worden. Maar uiteindelijk moest Bauke het leven loslaten.

Het was een verschrikkelijke tijd, vol tranen en vragen waar geen antwoorden op waren. Bauke was weg, en niets kon hem terugbrengen. Vlinder’s ogen vulden zich met tranen toen ze dachten aan de laatste keer dat ze zijn stem had gehoord, zijn lach. “Kijk naar de sterren, Vlinder,” had hij altijd gezegd, “Als je me ooit mist, kijk dan gewoon naar de sterren. Daar ben ik.”

Toen ze bij het crematorium aankwamen, was het pad verlicht met heel veel kaarsen een lint van lichtjes zag ze. Ze gingen naar binnen de ontvangstruimte was prachtig versierd met een linten en kaarsen, Vlinder kneep in de hand van haar moeder.

Ze liep met haar ouders naar een tafel waar papieren lagen om een brief te schrijven naar de hemel. Ze pakte een vel papier en een pen en begon te schrijven. Het was een brief aan Bauke, iets wat ze altijd al had willen doen. Ze schreef over hoeveel ze hem miste, over hoe ze soms zijn stem dacht te horen als de wind door de bomen waaide.

Ze vertelde hem dat ze het moeilijk vond zonder hem, maar dat ze ook blij was met alle herinneringen die ze samen hadden. Toen ze klaar was met schrijven, vouwde ze de brief zorgvuldig dicht en stopte hem in haar zak ze zal hem later in de speciale brievenbus voor de hemel doen als ze door de tuin zouden lopen want daar stond de brievenbus.

Het voelde troostend om iets te doen, om een stukje van haar hart naar hem te sturen, ook al wist ze niet precies waar hij nu was. Maar wat gebeurt er met de brieven in de brievenbus want ze komen niet vanzelf in de hemel? De brieven worden verbrand als de brievenbus vol is en dan zal de rook omhoogstijgen naar de hemel zo kunnen de woorden die zijn geschreven opstijgen naar de hemel.

De aula deuren gingen open, zachte klanken van een piano vulden de lucht, er werden verhalen en gedichten voorgelezen en er was een koor die mooie liederen zong. Vlinder luisterde naar de woorden die door de ruimte zweefden, en soms voelde het alsof ze speciaal voor haar en Bauke waren geschreven.

Het moment van de kaarsen aansteken was aangebroken, voor de kinderen die er niet meer zijn, ze werden een voor een genoemd. De naam van Bauke klonk: “Bauke.” Op dat moment verscheen een foto van Bauke op het scherm dat in het midden van de ruimte stond.

Het was een foto die ze samen hadden uitgekozen, waarop Bauke breed lachend te zien was, met zijn wilde haar dat altijd alle kanten op stond. Vlinder voelde een traan over haar wang rollen, maar het voelde goed om hem daar te zien, om zijn naam te horen en te weten dat iedereen aan hem dacht.

Aan het einde van de avond gingen Vlinder en haar ouders naar de tuin. Je kon een kaarsje kopen om in de tuin neer te zetten. Ze namen er drie mee. Ze hadden ook een bloembol meegekregen, eentje die ze samen hadden uitgekozen. Het was een speciale bloem, eentje die in het voorjaar zou bloeien.

“Deze is voor Bauke,” zei haar vader zachtjes terwijl hij de bloembol in de grond legde. Vlinder plaatste samen met papa de bloembol voorzichtig in de aarde en bedekte hem met een laagje grond. Ze stelde zich voor hoe de bloem eruit zou zien als hij in bloei stond, een teken van nieuw leven, zelfs nadat alles zo donker had gevoeld.

De bloembollen werden in een vorm gepland van een hart, Vlinder vond dit wel heel bijzonder, in het voorjaar zal het hart goed zichtbaar zijn. Toen ze klaar waren, stonden ze even stil bij de plek waar ze de bol hadden geplant. “We zullen je nooit vergeten, Bauke,” fluisterde Vlinder. Haar brief deed ze in de brievenbus van de Hemel.

Ze gingen de kaarsen aansteken. Voorzichtig stak Vlinder haar kaars aan, haar vingers trilden een beetje, en hield hem omhoog. Het licht van de kaars weerspiegelde in haar ogen terwijl ze naar de hemel keek. “Dit is voor jou, Bauke,” fluisterde ze bijna onhoorbaar. “Ik hoop dat je de sterren mooi vindt daarboven.”

Haar ouders stonden zwijgend naast haar, ook zij hadden hun kaarsen ontstoken. Samen keken ze omhoog naar de sterren, waar Bauke nu was. Misschien was hij daar wel, tussen die helderste sterren die naar hen terug knipoogden.

Er hing een rustige stilte in de lucht, alleen het geritsel van de wind door de bomen was te horen. Vlinder voelde de warmte van het kaarslicht in haar handen en een soort kalmte in haar. Ze voelde tranen prikken in haar ogen, maar dit keer was het anders.

Ze dacht aan de goede momenten met Bauke, aan zijn lach, aan hoe hij haar altijd plaagde en haar troostte wanneer ze verdrietig was. Het was niet eerlijk dat hij er niet meer was, maar het voelde goed om dit voor hem te doen, om zijn herinnering levend te houden.

“Voor jou, Bauke,” fluisterde Vlinder, terwijl ze de kaars neerzette in de tuin. “Ik mis je, maar ik weet dat je ergens daarboven naar ons kijkt.” Het was alsof Bauke op de een of andere manier bij hen was, op deze avond, net als al die andere kinderen die hier herdacht werden.

Terwijl de avond vorderde, en ze samen met de anderen mensen nog even na praten in de ontvangstruimte en genieten van wat drinken en een koekje bleef het kaarsje branden, en met elke vlammetje dat in de nacht danste, voelde Vlinder dat haar herinneringen aan Bauke veilig waren, dat hij nooit echt helemaal weg zou zijn.

Ze glimlachte door haar tranen heen, en haar ouders omhelsden haar. Samen stonden ze daar, nog even onder de sterrenhemel, kijkend naar de kaarsjes voor Bauke. En in het licht van die kaarsjes voelde Vlinder dat Bauke altijd een deel van haar zou blijven.

En elk jaar, op WereldLichtjesDag, zou ze er zijn. Om een lichtje voor hem te ontsteken, zodat hij nooit vergeten zou worden. Toen ze uiteindelijk opstonden om naar huis te gaan, voelde Vlinder een lichte warmte in haar hart. Bauke was misschien niet meer fysiek bij haar, maar zijn licht zou altijd blijven branden, in haar herinneringen en in haar liefde voor hem.

Contact

info@wereldlichtjesdagbollenstreek.nl